Prawa niemuzułmanów w islamie: Niemuzułmańscy mieszkańcy (część 2/13)
Opis: Rodzaje niemuzułmańskich społeczeństw w islamskim państwie oraz wprowadzenie do ogólnych praw niemuzułmanów w Islamie.
Imam Kamil Mufti (pierwotnie przez- Dr. Saleh al-Aayed) 03.07.2006 (ostatnia modyfikacja- 04.01.2015)
Obecnie wiele mówi sie na temat rozpiętości jaką Islam daje na istnienie innych religii na świecie. Pogląd, że Islam nakazuje Muzułmanom walczyć na świecie, aż dotąd, gdy każdy stanie się Muzułmaninem jest wynikiem braku jakiejkolwiek wiedzy o tym, co Islam mówi na ten temat. Niemuzułmanie żyjący pośród muzułmańskiej społeczności, pod względem zamieszkiwania są klasyfikowani na 3 kategorie. Zrozumienie tych rodzajów kategorii zależeć będzie od naszego zrozumienia relacji pomiędzy Muzułmanami i ludźmi innej wiary w społeczeństwie islamskim.
Klasyfikacja niemuzułmanów
A Stali mieszkańcy
Muzułmańscy prawoznawcy używają terminu „osoba chroniona’’ ( z arabskiego „ dhimmi ‘’ ) do określenia niemuzułmańskich rezydentów. Nie jest to uwłaczające określenie, jak niektórzy chcą je postrzegać. W języku arabskim słowo „ dhimma” znaczy pakt ochrony niemuzułmanów żyjących na muzułmańskim terytorium. Podobny zwrot „Ahl ul-Dhimma‘’ oznacza: „społeczności chronione”, ponieważ są chronieni przez układ rozciągnięty na nich przez Proroka Muhammada i wszystkich Muzułmanów. [1] Niemuzułmanom zagwarantowana jest ochrona w społeczności muzułmańskiej tak długo jak płacą podatek i przestrzegają ustawodawstwa wspomnianego w prawie islamskim. Ten układ o ochronie nie jest ograniczony do określonego czasu trwania; trwa tak długo jak ci, z którymi został zawarty układ przestrzegają jego warunków. [2] Dobra intencja kryjąca się pod słowem „dhimmi” może być dostrzeżona w listach napisanych przez kalifa Abu Bakra as-Siddiqa [3] skierowanych do niemuzułmanów z Nadżran:
„W imię Boga, Miłosiernego i Litościwego. To jest spisane oświadczenie sługi Bożego, Abu Bakra, następcy Muhammada- Proroka i Wysłannika Bożego. On potwierdza dla was prawa chronionego sąsiada, prawa do waszych ziem, do waszej religijnej wspólnoty, do waszych dóbr, posiadłości, niewolników, prawa dla tych,którzy sa obecni lub poza granicami, do waszych biskupów i zakonników, klasztorów i do wszystkiego, co posiadacie,czy jest to dużo czy mało. Nie będziecie pozbawieni żadnej z tych rzeczy i będziecie mieli pełną kontrolę nad tym…” [4]
Innym przykładem jest oświadczenie słynnego klasycznego uczonego Islamu, Imama Awza’i [5] w jego liście do abbasydzkiego gubernatora Saliha ibn Ali ibn Abdullah o społecznościach chronionych:
„Oni nie są niewolnikami, więc strzeż sie zmiany ich statusu po tym jak żyli w wolności. Oni są wolnymi Ludźmi Przymierza.” [6]
Potwierdzając ten fakt, Ron Landau napisał:
‘’W przeciwieństwie do chrześcijańskiej Europy, która usiłowała narzucić Chrześcijaństwo, Arabowie rozpowszechnili uznanie mniejszości religijnych i zaakceptowali ich obecność. Żydzi, Chrześcijanie i Zaratustrianie byli postrzegani przez nich jako Ludzie Przymierza; innymi słowy byli społecznościami, którzy cieszyli się statusem ochrony” [7]
B Tymczasowi mieszkańcy
Ta kategoria dzieli się na dwa rodzaje:
> Rezydenci z niemuzułmańskich krajów, którzy są w pokoju z Muzułmanami poprzez umowy o pokoju, międzynarodowe porozumienia lub inne mechanizmy; którzy przybywają do krajów muzułmańskich na okres tymczasowy, np. w celu pracy, kształcenia się, interesów, misji dyplomatycznych itp. Prawoznawcy muzułmańscy określają ich jako „mu’aahadun”, co oznacza: „ci, z którymi został zawarty pakt”.
> Rezydenci z niemuzułmańskich krajów, z którymi Muzułmanie nie mają paktu o pokoju, lub ci będący w stanie wojny z Muzułmanami, którzy przybywają do krajów muzułmańskich na okres tymczasowy w celu pracy, interesów, misji dyplomatycznych itp. Muzułmańscy prawoznawcy określają ich mianem „musta’imun”, co znaczy: „szukający ochrony”.
Wszystkie grupy mają ogólne, powszechne prawa oraz wyłączne prawa specyficzne dla każdej grupy. My ograniczymy naszą dyskusję w większości do najbardziej ogólnych, podstawowych i powszechnych praw, aby uniknąć nadmiernych szczegółów.
Ogólne prawa niemuzułmanów
Wyrażenie „ prawa człowieka” jest stosunkowo nowe- pojawiło się w codziennym użyciu tylko od II Wojny Światowej, od utworzenia Organizacji Narodów Zjednoczonych w 1945 r. i uchwalenia przez Zgromadzenie Ogólne ONZ Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka w 1948 r. [8] Chociaż jego pojawienie się w międzynarodowym prawie jest stosunkowo niedawnym postępem, to idea praw człowieka nie jest nowa. Jeśli ktoś przestudiuje i porówna Powszechną Deklarację Praw Człowieka z prawami człowieka zagwarantowanymi przez Islam 1400 lat temu, może jasno dostrzec poziom moralności osiągnięty przez Islam przed Powszechną Deklaracją. [9] Ten moralny standard nie był wynikiem ludzkiego wysiłku intelektualnego. Źródłem islamskiej moralności jest Bóg. Boski standard dostarcza nam prawdziwej kompletności i dogłębności w ludzkich potrzebach. Zaopatrza nas we wszystko, co przynosi korzyści rasie ludzkiej oraz osłania nas przed każdą krzywdą. Z obiektywnego studium można wywnioskować, że „nie ma religii lub kodeksu moralnego na świecie, które zwróciły by bardziej wspaniałomyślną uwagę, wiernie stwierdzając te prawa, niż Islam, wyszczególniając je, wyjaśniając i wyrażając je.” [10]
Szariat, który jest prawnym i moralnym kodeksem Islamu, nie ogranicza się do nadania praw tylko Muzułmanom. Jedną z jego wyróżniających cech jest to, że także niemuzułmanie korzystają z wielu z tych praw. Prawdę mówiąc, ogólną zasadą jest, że niemuzułmanie mają te same prawa i obowiązki co Muzułmanie. [11] Ten aspekt religii jest unikatowy w Islamie i być może nie został osiągnięty przez żadną inną religię na świecie. Jeśli spojrzymy na przykład na Chrześcijaństwo, Prof. Joseph Heath z Uniwersytetu w Toronto mówi: „Nie trzeba nawet mówić, że można przeglądnać całą Biblię i nie odnaleźć nawet jednej wzmianki na temat „praw”. Można także przejrzeć 1500 lat chrześcijańskiej myśli bez znalezienia żadnych praw. To dlatego, że ta idea jest całkowicie nieobecna.” [12]
Niemuzułmanie mają wiele praw w Islamie. My ograniczymy naszą dyskusję do tych najbardziej ważnych, takich jak wolność w wierze, prawo do pracy, zamieszkania, wolność w przemieszczaniu się oraz prawo do kształcenia.
[1] Zaydan, Dr. Abd al-Karim, „Ahkam al-Dhimmiyin wal Musta’minin”,str.20
[2] Zaydan, Dr. Abd al-Karim, „Ahkam al-Dhimmiyin wal-Musta’minin”, str. 35
[3] Abu Bakr (zmarł w 13 r. po hidżra/ 634r. n.e): pierwszy kalif po Bożym Wysłanniku. Był najlepszym z towarzyszy Proroka Muhammada, słynny ze swojej szczerości, był najbliższym przyjacielem Proroka. Zmarł w wieku 63 lat i został pochowany obok Wysłannika Bożego; niech Allah mu błogosławi i obdarzy pokojem.
[4] Abu Yusuf, Kitab al-Kharaj, str. 79
[5] Al-Awza’i (zmarł w 157 r. po hidżra/ 774 r. n.e): Abu ‘Amr ‘Abdur-Rahman, Imam założyciel szkoły prawnej, za którą podążali ludzie z Afryki Zachodniej zanim stali się Maliki. Zył z Syrii aż do śmierci z Bejrucie. Był głównym syryjskim autorytetem swojego pokolenia w dziedzinie prawa islamskiego. Kładł wyjątkowy nacisk na „żyjącą tradycję” muzułmańskiej wspólnoty jako autorytatywne zródło prawa. Jego szkoła prawna rozprzestrzeniła się w Północnej Afryce i Hiszpanii. Jest pochowany w pobliżu Bejrutu.
[6] Abu Ubayd, al-Amwaal, str. 170, 171 ; Zaydan, Dr. Abd al-Karim, „Ahkam al-Dhimmiyin wal-Musta’minin, str. 77
[7] Ron Landau, „Islam and The Arabs”, str. 119
[8] „Human Rights”. Encyclopedia Brittanica. 2006.
[9] Przytoczenie M. Ghazzali „ Human Rights: The Teachings Of Islam vs. The Declaration of the United Nations. ‘’
[10] R. J. H Mutajalli, ,,Liberties And Rights In Islam’’, str. 22-23
[11] Zaydan, Dr. Abd al-Karim, ,,Ahkam al-Dhimmiyin wal- Musta’minin’’ str. 62
[12] Joseph Heath, ,,Human rights have nothing to do with Christianity’’, Montreal Gazette, 18.03.2003 r.
–
Tłumaczenie: Siostra Renata