Prorok Muhammadﷺ w Biblii

Zwracając się do Biblii, ktoś może pospiesznie spytać: Czytałem Biblię kilka razy, ale nigdy nie widziałem tam imienia Mohammed; Jakie jest uzasadnienie tytułu „Mohammed w Biblii”? Wielu chrześcijańskich teologów nie znajduje trudności we wskazaniu tego, co postrzegają za jasne proroctwa dotyczące nadejścia Jezusa. A gdzie w Starym Testamencie pojawia się imię Jezus? Nigdzie! Zasadniczym pytaniem jest, czy sylwetka „Proroka” który miał nadejść się urzeczywistniła, czy też nie, i kto pasuje do tejże sylwetki?

 

Wszyscy poprzedni prorocy przepowiadali Proroka Muhammada, niech będą z nim pokój i błogosławieństwo. Możemy jeszcze znaleźć wskazówki dotyczące jego nadejścia w Torze, Psalmach i Ewangeliach. Oto kilka przykładów:

I odrzekł mi Pan: Dobrze powiedzieli. Wzbudzę im proroka spośród ich braci, takiego jak ty, i włożę w jego usta moje słowa, będzie im mówił wszystko, co rozkażę. Jeśli ktoś nie będzie słuchać moich słów, które on wypowie w moim imieniu, Ja od niego zażądam zdania sprawy. (Pwt 18,17-10)

Z powyższych wersetów wynika jasno, że „Prorok podobny do ciebie spośród ich braci” będzie prorokiem linii Ismaila, gdyż Ismail był bratem Izaaka, praojca ludu Mojżesza – Dzieci Izraela. Jedynym Prorokiem, który przyszedł w linii Ismaila (Izmaela) po Mojżeszu i przypominał go pod wieloma względami, gdyż na przykład przyniósł nowe prawo i zmagał się z nieprzyjaciółmi, jak Prorok Muhammad, pokój z Nim. Także biblijny werset:
„Nie powstał więcej w Izraelu prorok podobny do Mojżesza, który by poznał Pana twarzą w twarz … (Powt. Prawa, 34:10), jasno stwierdza, że taki Prorok jak Mojżesz już się nie pojawił pomiędzy Izraelitami. Koran wskazuje na ten sam fakt:

„Zaprawdę, My posłaliśmy do was Wysłannika, świadka przeciwko wam (który zaświadczy na Tamtym Świecie o waszych czynach- jak się mają do Boskiego Posłannictwa), tak jak posłaliśmy Wysłannika do Faraona (73:15)

Zdanie: włożę w jego usta moje słowa, będzie im mówił wszystko, co mu nakazuję w cytowanym powyżej fragmencie Księgi Powtórzonego Prawa oznacza, że obiecany Prorok będzie niepiśmienny i będzie mówił wszystko to, co Bóg mu powie. Bóg powtarza to stwierdzenie w Koranie (53:3-4):

On nie przemawia za swoją przyczyną ani nie kieruje się własnym pragnieniem. To (co on wam przekazuje) jest jedynie Objawieniem, które zostało mu objawione.

Pan przyszedł z Synaju i z Seiru dla nich zajaśniał, zabłysnął z góry Paran… (Powtórzonego Prawa 33:2)
Powyższy werset odnosi się do Proroctwa Mojżesza, Jezusa i Muhammada, niech będzie z nimi pokój. Synaj jest miejscem, gdzie rozmawiał z Bogiem Prorok Mojżesz i gdzie otrzymał Torę. W Seir, miejscowości w Palestynie, otrzymał Objawienie Jezus. Jeśli Chodzi o Paran, to miejsce to zostało wspomniane w Torze (Księga Wyjścia, 21:9-21) jako miejsce na pustyni, gdzie na rozkaz Boga Hagar została pozostawiona przez swego męża Abrahama, by tam mieszkała ze swym synem Ismailem. Tam właśnie pojawiło się źródło Zamzam. Jak jest wyraźnie stwierdzone w Koranie (14:35-37), Abraham pozostawił Hagar i Ismaila w dolinie Mekki, która była wówczas miejscem nie zamieszkałym pomiędzy grzbietami gór Paran.
W dalszym ciągu Księga Powtórzonego Prawa powiada:Przybywa z Merita koło Kadesz, w prawicy płonący ogień prawa. On kocha swój lud. Wszyscy Jego święci są w Jego ręku.

Ten werset odnosi się do przyobiecanego Proroka Muhammada, niech będzie z nim pokój i błogosławieństwo, który miał mieć niezliczonych Towarzyszy o najwyższej randze świętości. Prawem jest jego szariat, opisanie go jako płomiennego ognia nawiązuję do faktu, że obiecany Prorok otrzyma zezwolenie na walkę ze swoimi nieprzyjaciółmi.

Oto Bóg rzekł do Abrahama: „Zaiste, Hagar urodzi dzieci. Spośród jej synów powstanie ten, którego ręka będzie ponad wszystkim, a ręce wszystkich innych będą otwarte kuniemu z szacunkiem”
Choć ten passus nie istnieje w obecnych wersjach Biblii, to jednak został zapisany przez Alego al-Qari w Szarh asz-Szifa, 1:743. W torze odnajdujemy jednak następujący werset:

Z syna zaś niewolnicy uczynię również wielki naród, bo jest on twoim potomkiem. (Księga Wyjścia,21:13)(Hagar),wstań, ponieś chłopca i weź go za rękę, bo uczynię z niego wielki naród (21:18).

Te wersety bezpośrednio odnoszą się do potomków Ismaila. Zostali oni uczynieni wielkim narodem dopiero za czasów działalności Proroka Muhammada, niech będzie z nim pokój i błogosławieństwo.

Obecne wersje Biblii wspominają, że synem, którego Bóg nakazał Abrahamowi złożyć w ofierze, był Izaak (Księga Wyjścia 22:2).Jednakże jak to na podstawie samej Biblii omówiliśmy w przypisie 13 do sury 37,ofiarowanym synem był rzeczywistości Ismail, starszy brat Izaaka. Dlatego następujące wersety, które – jak twierdzi Biblia-zostały wypowiedziane przez Boga do Abrahama poty, jak wypełnił próbę (był gotów ofiarować Bogu swego syna) muszą odnosić się również do potomnych i społeczności Muhammada, niech będzie z nim pokój i błogosławieństwo, i potwierdzają powyższy cytat Księgi:

…ponieważ uczyniłeś to, a nie odmówiłeś Mi syna twego jedynego, będę ci błogosławił i dam ci potomstwo tak liczne, jak gwiazdy na niebie i jak ziarnka piasku na wybrzeżu morza; potomkowie twoi zdobędą warownie swych nieprzyjaciół. Wszystkie ludy ziemie życzyć im będą sobie szczęścia twego potomstwa, dlatego że usłuchałeś mego rozkazu (Księga Wyjścia 22:16-18).

Oto mój Sługa, którego podtrzymuję; Wybrany mój, w którym mam upodobanie. Sprawiłem, że Duch mój na nim spoczął; On przyniesie narodom Prawo. Nie będzie wołał ni podnosił głosu, nie da słyszeć krzyku swego na dworze. Nie złamie trzciny nadłamanej, nie zgasi tlejącego się knotka. On rzeczywiście przyniesie Prawo. Nie zniechęci się ani nie załamie, aż wytrwali Prawo na ziemi, a jego pouczenia wyczekują wyspy (Księga Izajasza 42, 1-4)

Chociaż te wersety Księgi Izajasza są uznawane przez chrześcijan za „proroctwa” dotyczące Jezusa ewangelicznego, to jednak owe przepowiednie odnoszą się do Proroka Muhammada i islamu. Jezus przecież nie przyniósł prawa ani nie twierdził, że zamierza ustanowić na ziemi chrześcijaństwo i sprawiedliwość, tak że wyspy będą czekać na jego pouczenia. Pod względem prawa Jezus postępował według Starego Testamentu za wyjątkiem niewielu rzeczy zabronionych, które uczynił – z rozkazu Boga – dozwolonymi. Same Ewangelie relacjonują wypowiedzi Jezusa, wedle których został on posłany jedynie d zagubionych owiec z Domu Izraela (Mateusz, 15:24). Jezus powiedział również wyraźnie swoim dwunastą Apostołom: „Nie idźcie do pogan i nie występujcie do żadnego miasta samarytańskiego. Idźcie raczej do owiec, które poginęły z domu Izraela” (Mateusz,10:5-6).

„O Proroku, oto My posłaliśmy cię jako świadka i zwiastuna dobrych wieści, ostrzegającego i ochronę zapewniającego dla niepiśmiennych. Jesteś Moim sługą, Ja nazwałem cię „Ufającym Bogu”, który nie jest surowy ani srogi, nie jest też hałaśliwy na targu; który nie odpędza zła złem, lecz przeciwnie –puszcza w niepamięć i przebacza. Bóg z pewnością nie zabierze jego życia, z anim poprzez niego nie umocni chromego narodu, a ów naród powie: „Nie ma boga, prócz Boga Jedynego” (Al-Buchari)

Jezus im rzekł: „Czy nigdy nie czytaliście w Piśmie: Ten właśnie kamień, który odrzucili budujący, stał się kamieniem węgielnym. Pan to sprawił i jest cudem w naszych oczach. Dlatego powiadam wam: Królestwo Boże będzie wam zabronione, a dane narodowi, który wyda owoce. Kto upadnie na ten kamień, rozbije się, a na kogo on spadnie, zmiażdży go”. (Mateusz,21: 42-44)

„Kamieniem węgielnym” wspomnianym w tym wersecie, nie może być Prorok Jezus, gdyż powyższy werset nawiązuje do miażdżących zwycięstw, jakie będą odnosić zwolennicy owego „kamienia węgielnego” w starciach ze swymi nieprzyjaciółmi. Chrześcijaństwo zyskało grunt w Imperium Romanun dopiero po tym, jak poczynił o kompromisy względem rzymskich rytów i sposobu życia. Panowanie Zachodu nad światem nadeszło po zwycięstwie myśli naukowej nad średniowiecznym dogmatycznym widzeniem świata i zostało zrealizowane w formie kolonizmu. W przeciwieństwie do tego islam rządził niemal połową „Starego świata” przez wiele stuleci jako religia znajdująca się wciąż w stanie owej pierwotnej czystości, a jej wrogowie zostali wcześniej wielokrotnie pobici. W swoich zmaganiach z innymi religiami islam odnosił zawsze sukces. Także obecnie islam wzrasta zarówno jako czysta i autentyczna religia, jak i styl życia i stanowi nadzieję na ocalenie świata. Poza tym sam Prorok Jezus nawiązał do tego, wyraźnie stwierdzając, że Królestwo Niebieskie zostanie zabrane ludowi, do którego zostało zesłane, a oddane ludowi, który wyda jego owoce.

Poza tym pewien hadis w zbiorze al-Buchari i Muslim relacjonuje, że Prorok Muhammad, niech będzie z nim pokój i błogosławieństwo, opisuje siebie jako ”kamień węgielny”, który dopełnia gmachu Proroctwa.

Jednakże mówię wam prawdę: Pożyteczne jest dla was moje odejście. Bo jeżeli nie odejdę, Paraklet nie przyjdzie do was. A jeżeli odejdę, to poślę go do was. On zaś, gdy przyjdzie, przekona świat o grzechu, o sprawiedliwości i osądzie (Jan 16:7-8).

W tych wersetach znajdujemy odniesienie do Proroka Muhammada jako do Paraklita. Rzeczywiście, Parakletos pochodzi od Pariklytos i oznacza Ahmed. Koran stwierdza też, że Jezus przepowiedział Proroka Muhammada imieniem Ahmed, które jest synonimem imienia Muhammad (61:6). Chrześcijanie uważają że Jezus nazwał Ducha Świętego Paraklit. Jaki jest związek Ducha Świętego ze wstawiennictwem i składaniem próśb, co stanowi wszak zasadniczy atrybut Proroka Muhammada, nawet jeśli przyjmiemy, że to słowo pochodzi od parakletos? Poza tym tłumacze Ewangelii wolę zastępować „Paraklit” innymi terminami. Na przykład tłumaczą to jako „Doradca/Pocieszyciel”, „Pomocnik” itp. Nikt z tych, którzy twierdzili twierdzą, że słowo to odnosi się do Ducha Świętego, nigdy nie udowodnili, że Duch Święty przyszedł i uczynił to, co Jezus powiedział, że uczyni. Prócz tego Jezus głosił dobrą nowinę o ty, kto przyjdzie nie tylko jako Paraklit, lecz również jako „książę (władca) tego świata” i” Duch prawdy”, poza innymi funkcjami, które dotyczą nie „ducha” lecz Proroka, jak to widać w następujących wersetów:

„Gdy jednak przyjdzie Pocieszyciel… Duch Prawdy, który od Ojca pochodzi, On wyda świadectwo o Mnie (Jan, 15:26).

Mam wam jeszcze wiele do powiedzenia, ale wy na razie nie możecie tego pojąć. Kiedy zaś przyjdzie już ów Duch Prawdy, pozwoli wam zrozumieć całą prawdę. Nie będzie On bowiem mówił od siebie ,lecz przekaże wam wszystko, co usłyszy i objawi wam rzeczy przyszłe. On to otoczy mnie chwałą, ponieważ z mojego weźmie i wam objawi (Jan, 16:12-14).

Już nie będę z wami wiele mówił, nadchodzi bowiem władca tego świata. Nie ma on jednak nic swego we Mnie (Jan, 14:30)

Interesujące, że tytuły, którymi nazywany jest Prorok Muhammad, to „Sława Świata” i „Książę Świata”. Prorok Muhammad, pokój z Nim, również świadczył o Jezusie, wysławiał go, głosząc że jest Prorokiem, wbrew negacji Żydów i fałszywej definicji chrześcijan, i przywrócił jego religię do jej pierwotnej czystości poprzez Księgę, którą przyniósł.

Takie jest świadectwo Jana. Gdy Żydzi wysłali do niego z Jerozolimy kapłanów i lewitów z zapytaniem: „Kto ty jesteś?”, on wyznał, a nie zaprzeczył, oświadczając: „Ja nie jestem Mesjaszem”. Zapytali go : „Cóż zatem? Czy jesteś Eliaszem?” Odrzekł: „Nie jestem”.” Czy ty jesteś prorokiem”. Odparł: Nie Powiedzieli mu więc: „Kim jesteś, abyśmy mogli dać odpowiedź tym, którzy nas wysłali? Co mówisz sam o sobie?” Odpowiedział: „ Jam głos wołającego na pustyni: Prostujcie drogę Pańską, jak powiedział prorok Izajasz „ (Jan, 1:19-23).

Jak wnosimy z tego fragmentu, Dzieci Izraela oczekiwały nadejścia Chrystusa, Eliasza i innego proroka, który musiał być znany i oczekiwany przez wszystkich w tamtym czasie. Przeto tym Prorokiem był oczywiście Prorok Muhammad, pokój z Nim. Żaden inny Prorok nie pojawił się przecież po Jezusie, pokój z Nim. Nie mógł to być Prorok Jan, gdyż on został wybrany na Proroka, zanim Jezus obwieścił swoją misję.

WIĘC JESZCZE RAZ ….

Biblia jest traktowana przez religie monoteistyczne jako objawiony zbiór praw Bożych, według których należy postępować. Znajdziemy w niej także opisy różnych konsekwencji, jakie spotykają ludzi i narody, kiedy prawa te są przestrzegane oraz kiedy przestrzegane nie są.

W Biblii znajdują się zatem opisy wydarzeń przedstawianych jako dokumentację obserwowanych zjawisk zachodzących w teraźniejszości – na przykład obserwacja plag egipskich przez Mojżesza i Aarona. Biblia zawiera także opisy wydarzeń przeszłych (Tora)  oraz objawienia i proroctwa dotyczące zdarzeń, które dopiero nastąpią (np. Psalmy Dawida).

Dzięki proroctwom ludy Księgi tzn. Żydzi i Chrześcijanie wiedzieli, że mogą spodziewać się takich i takich wydarzeń, a także wizyt Wysłanników Boga. Stwórca zapowiadał bowiem wielokrotne zsyłanie Swoich praw i rozkazów za pośrednictwem Proroków.

Wysłaliśmy Naszych Posłańców, jednego po drugim (Koran 23:44).

Jeśli zatem wierzymy, że Muhammad jest Prorokiem wysłanym przez Boga Abrahama, Boga Mojżesza, Boga Dawida, Boga Izajasza, Boga Jezusa, jeśli wierzymy, że jest Prorokiem i Wysłannikiem Boga Jedynego, Allaha, powinniśmy odnaleźć jakieś wzmianki na jego temat w przesłaniach jego poprzedników. A także opisy zmian w świecie, jakie spowodowałoby przyjście Proroka.

Obietnica dana Abrahamowi

Księga Rodzaju 12:2-3

Uczynię bowiem z ciebie wielki naród, będę ci błogosławił i twoje imię rozsławię: staniesz się błogosławieństwem. Będę błogosławił tym którzy tobie błogosławić będą, a tym, którzy będą tobie złorzeczyli, i Ja będę złorzeczył. Przez ciebie będą otrzymywały błogosławieństwa ludy całej ziemi.

Muzułmanie do dzisiaj w każdej modlitwie wspominają Abrahama, prosząc Boga o takie błogosławieństwa dla Muhammada, jego rodziny i towarzyszy, jakich Bóg udzielił Abrahamowi, jego rodzinie i towarzyszom.

Księga Rodzaju 15:18-19

Dnia onego zawarł Wiekuisty z Abramem przymierze w słowach: „Rodowi twojemu oddam ziemię tę, od rzeki Egipskiej do rzeki wielkiej, rzeki Eufrat, wraz z Kenitami, Kenizzytami, Kadmonitami, Chittytami, Peryzzytami, Refaitami, Amorytami, Kananejczykami, Girgaszytami i Jebusytami.

Obszar pomiędzy Nilem a Eufratem to Półwysep Arabski. Również z innych fragmentów Biblii możemy wyczytać, że wymienione w powyższym wersecie ludy zamieszkiwały Arabię:

Księga Jozuego 12:7-8

Na górze i na Szefeli, w Arabie i na zboczach górskich, na stepie i w Negebie, u Chetytów, Amorytów, Kananejczyków, Peryzzytów, Chiwwitów, Jebusytów.

Księga Jozuego 12:2-3

Sichon, król amorycki, ze stolicą w Cheszbonie. Panował on od Aroeru, leżącego nad brzegiem potoku Arnon, od środka doliny i połowy Gileadu aż do potoku Jabbok, granicy synów Ammona, (3) a na wschodzie poprzez Arabę aż do morza Kinneret i morza Araby, czyli Morza Słonego, w kierunku Bet-Hajeszimot i dalej ku południowi do stóp zboczy Pisga.

Bóg zawiera przymierze z Abrahamem już po urodzeniu Ismaela, zapowiadając narodziny Izaaka.

Księga Rodzaju 17:4-8

Oto moje przymierze z tobą: staniesz się ojcem mnóstwa narodów. Sprawię, że będziesz niezmiernie płodny, tak, że staniesz się ojcem narodów i pochodzić będą od ciebie królowie. Przymierze Moje, które zawieram pomiędzy Mną a tobą oraz twoim potomstwem, będzie trwało przez pokolenia jako przymierze wieczne, abym był Bogiem twoim i twojego potomstwa. I oddaję tobie i twoim przyszłym potomkom kraj, w którym przebywasz, cały kraj Kanaan, jako własność na wieki, i będę ich Bogiem.

Po czym poznać uczestników przymierza Abrahama?

Księga Rodzaju 17:10-12

Oto przymierze Moje, którego przestrzegać będziecie pomiędzy Mną a wami, i potomstwem twoim po tobie: obrzezaną u was ma być u was wszelka płeć męska. I obrzezacie ciało napletka waszego, a będzie to znakiem przymierza pomiędzy Mną a wami. A w wieku ośmiu dni obrzezaną ma być u was wszelka płeć męska w pokoleniach waszych, urodzony w domu i nabyty za pieniądz z jakiegokolwiek cudzego rodu, który nie jest z potomstwa twojego.

Trzeba zwrócić uwagę, że błogosławieństwo Boże dla Abrahama dane w tym momencie dotyczy zarówno Ismaela i jego potomków Arabów,  jak i  Izaaka, protoplasty Izraelitów. W oczach Boga Ismael i Izaak to bracia, a ich potomków łączy braterskie pokrewieństwo. Do dziś zarówno Arabowie, jak lud Izraela, podtrzymują przymierze z Bogiem poprzez obrzezanie.

Braterskie powiązanie Potomków Ismaela i Izaaka potwierdzają te zdania:

Księga Rodzaju 17:19-20

I rzekł Bóg: Ależ Sara, żona twoja , urodzi ci syna, i nazwiesz imię jego Izaak, i ustanowię  przymierze Moje z nim, przymierzem wiecznym, dla potomstwa jego po nim, A też względem Ismaela wysłuchałem cię: Oto pobłogosławiłem go, i rozplenię go, i rozmnożę go bardzo a bardzo; dwunastu książąt spłodzi, i uczynię zeń naród wielki.

Księga Rodzaju 21:13

Z syna zaś tej niewolnicy uczynię również wielki naród, bo jest on twoim potomkiem.

Boża opieka stale towarzyszyła Ismaelowi i jego rodzinie. Pokazują to słowa, jakie Bóg wypowiada do Hagar:

Księga Rodzaju 21:18-21

Wstań, podnieś chłopca i weź go za rękę, bo uczynię z niego wielki naród. Po czym Bóg otworzył jej oczy i ujrzała studnię z wodą; a ona poszła, napełniła bukłak z wodą i dała chłopcu pić. Bóg był z chłopcem, a ten rósł. Mieszkał on na pustyni i stał się łucznikiem. Mieszkał stale na pustyni Paran, matka zaś jego sprowadziła mu żonę z ziemi egipskiej.

Pojawia się pytanie, gdzie leży pustynia Paran i kim są potomkowie Ismaela?

Na całej Ziemi istnieje tylko jeden lud, który za swojego praojca uznaje Ismaela – są nim Arabowie. Również wszyscy arabscy historycy są zgodni, co do tego, że ich praojcem jest Ismael (np. al-Hamawi i jego praca „Mudżam al-Buldan”).

Termin Paran pojawia się zarówno w zbiorach przedislamskiej poezji, takich jak „Kitab at-Tidżan”, jak również u arabskich geografów z wczesnego średniowiecza, takich jak al-Muqaddasi (dzieło „Hasn at-Taqasim fi Marifat ul-Aqalim”), al-Hamdani (praca „Sifat Dżazirat ul-Arab”). Wszyscy byli zgodni co do tego, że Paran to obszar wokół Mekki.

O pustyni Paran w tym samym kontekście co Biblia, wspomina Ibn Kathir, historyk i uczony muzułmański z XIV wieku, w którego pracy „al-Bidaja łan-Nihaja” czytamy:

Postępując zgodnie z nakazem Bożym Abraham ich opuścił. Matka Ismaela miała ze sobą jedynie torbę daktyli i skórzany bukłak z wodą. Gdy wyczerpały się im zapasy, Bóg sprawił, że z ziemi wypłynęła woda, tworząc źródło Zamzam. Woda ta miała niezwykłe właściwości – potrafiła nasycić głodnego i uleczyć chorego, jak zostało to przekazane w długim hadisie Ibn Abbasa, przekazanym przez Bukhariego (oby Bóg obdarzył ich swoją litością). Później starożytne arabskie plemię Dżurhum osiedliło się koło Hadżar w Mekce. Dali oni poczucie bezpieczeństwa matce i jej dziecku.

Wróćmy do Biblii, w której znajdziemy również imiona synów Ismaela:

Księga Rodzaju 25:13

Oto imiona synów Izmaela, imiona pochodzących od nich potomków: Nebajot, pierworodny syn Izmaela, Kedar, Adbeel, Mibsam, Miszma, Duma, Massa. Chadad, Tema, Jetur, Nafisz i Kedma.

Najbardziej intersujący jest tu Kedar, gdyż jest on bez wątpienia postacią historyczną. Terminem Kedaryci historycy określają związek arabskich plemion z VI wieku p.n.e, o którym wspominają klasyczni greccy i rzymscy historycy, tacy jak Herodot, Pliniusz Starszy i Diodor Sycylijski.

W dziełach arabskich historyków możemy odnaleźć cały rodowód Proroka Muhammada:

Muhammad syn Abdullaha, który był synem Abdul-Muttaliba, który był synem Haszima, który był synem Abd Manafa, który był synem Qusaja, który był synem Kilaba, który był synem Murra, który był synem Kaaba, który był synem Luia, który był synem Ghaliba, który był synem Fahra, który był synem Maliks, który był synem an-Nadra, który był synem Kinana, który był synem Chuzajmy, który był synem Mudrika, który był synem Eliasza, który był synem Mudara, który był synem Nizara, który był synem Maada, który był synem Adnana, który był synem Adda, który był synem Humajsiego, który był synem Salamana, który był synem Ałsa, który był synem Buza, który był synem Qamłala, który był synem Ubaja, który był synem Ałłama, który był synem Naszida, który był synem Haza, który był synem Bildasa, który był synem Jadlafa, który był synem Tabicha, który był synem Dżahima, który był synem Nahisza, który był synem Machiego, który był synem Aida, który był synem Abqara, który był synem Ubajda, który był synem ad-Daego, który był synem Hamdana, który był synem Sanbira, który był synem Jathrabiego, który był synem Jahzina, który był synem Jalhana, który był synem Arałiego, który był synem Aida, który był synem Deszana, , który był synem Aisara, który był synem Afnada, który był synem Aihama, który był synem Muksara, który był synem Nahitha, który był synem Zariha, który był synem Samiego, , który był synem Mazziego, który był synem Ałda, który był synem Arama, który był synem Kedara, który był synem Ismaela, , który był synem Abrahama.

(At-Tabari, „Tarikh”, Ibn Hiszam „Sira Rasul”).

Jak widzimy, na samym końcu tego drzewa genealogicznego pojawiają się trzy znane nam z Biblii imiona: Kedar, Ismael i Abraham.

Dolina Baka

Psalm 84:6-10

Szczęśliwi, których moc jest w Tobie, a Twoje ścieżki są w ich sercu. Przechodząc doliną Baka, przemieniają ją w źródło, a wczesny deszcz błogosławieństwem ją okryje. Wciąż w siłę wzrastać będą, Boga ujrzą na Syjonie. Panie Zastępów, usłysz moją modlitwę; nakłoń ucha Boże Jakuba! Spojrzyj, Puklerzu nasz, Boże, i wejrzyj na oblicze Twego pomazańca!

W Biblii Tysiąclecia o miejscu Baka, jako doliny łez dowiadujemy się, że nie jest znane jego położenie. Jednak dla wszystkich Arabów wiadome jest i oczywiste, że Baka (czy też Bakka) to stara nazwa Mekki, która pojawia się również w Koranie:

 Zaprawdę, pierwszy Dom, który został ustanowiony dla ludzi, to ten, który jest w Bakka – błogosławiony – droga prosta dla światów. W nim są znaki jasne – miejsce, gdzie stał Abraham, a kto wszedł do niego, był bezpieczny (Koran 3:96).

Proroctwo Mojżesza

Przyjście Proroka, który przyniesie ludziom prawo, Bóg przepowiedział w czasach Mojżesza.

Księga Powtórzonego Prawa 18:18

Proroka ustanowię im spośród braci ich, podobnego tobie, i włożę słowa Moje w usta jego, i będzie im mówił wszystko, cokolwiek mu rozkażę.

Tradycja chrześcijańska uważa, że ten werset zapowiada przyjście Jezusa. Jednak muzułmanie uważają, że dotyczy on Proroka Muhammada.

Słowa spośród ich braci wytłumaczone zostały na samym początku. Ismael był starszym bratem Izaaka, pierworodnym Abrahama. Obaj – Ismael i Izaak – są spadkobiercami przymierza Boga i Abrahama. Ich rody (tzn. Izraelitów i Arabów) łączy braterskie pokrewieństwo. Gdyby przytoczony werset mówił o proroku spośród Izraela, zapowiadałby proroka spośród nich samych. Jednak mówi on o proroku spośród ich braci – Ismaelitów, czyli Arabów.

Kolejne słowa mówią, że ów Prorok ma być podobny Mojżeszowi. Przyjrzyjmy się argumentom, które pokazują podobieństwa między Mojżeszem a Muhammadem:

– Mojżesz miał oboje rodziców, Muhammad miał matkę i ojca, zaś Jezus nie miał ojca, miał tylko matkę;

– Mojżesz i Muhammad przyszli na świat w naturalny sposób, zaś Jezusa Bóg powołał do życia poprzez Swoje Słowo;

– Mojżesz i Muhammad założyli rodziny; Jezus pozostał nieżonaty i bezdzietny;

– Żydzi ostatecznie przyjęli posłannictwo Mojżesza, zaś Arabowie przyjęli posłannictwo Muhammada (choć początkowo odrzucali jego nauki i zmusili go do emigracji z Mekki do Medyny), natomiast lud Jezusa odrzucił jego nauki i zrobił wszystko, aby usunąć go z tego świata;

– Mojżesz i Muhammad byli zarówno Prorokami, jak i władcami swoich narodów, a także sędziami, podczas gdy Jezus był tylko Prorokiem, nie wydawał wyroków, a lud żydowski nie uznał go za władcę (sam Jezus mówił, że jego królestwo nie jest z tego świata);

– Mojżesz i Muhammad przynieśli nowe prawa; natomiast Jezus sam powiedział: Nie sądźcie, że przyszedłem znieść Prawo albo Proroków. Nie przyszedłem znieść, ale wypełnić. Dopóki niebo i ziemia nie przeminą, ani jedna jota, ani jedna kreska nie zmieni się w prawie, aż się wszystko spełni. Ktokolwiek zniósłby jedno z tych przykazań, choćby najmniejszych, i uczyłby tak ludzi, ten będzie najmniejszy w królestwie niebieskim. A kto je wypełnia i uczy wypełniać, ten będzie wielki w królestwie niebieskim (Mt 5:17-20);

– Mojżesz i Muhammad zmarli śmiercią naturalną, natomiast Jezus (jak uważają chrześcijanie) został zamordowany na krzyżu;

– Mojżesz i Muhammad zostali po śmierci pochowani w ziemi, natomiast Jezus wraz z ciałem został zabrany do nieba.

Wróćmy jeszcze na chwilę do kwestii prawnych. Mojżesz przyniósł nie tylko dziesięć przykazań na kamiennych tablicach, ale także Torę (Pięcioksiąg), w której bardzo dokładnie opisano, jak prawo dziesięciu przykazań powinno być wypełniane i przestrzegane. Muhammad został posłany do barbarzyńskich Arabów, którzy żenili się z własnymi macochami, grzebali żywcem małe dziewczynki, a pijaństwo, cudzołóstwo i hazard były na porządku dziennym – tymczasem po przyjęciu nauk Koranu stali się potężnym narodem, który stworzył nie tylko imperium, ale także własną cywilizację, kulturę, sztukę, prądy naukowe… Tymczasem Jezus wypełniał wszystkie prawa żydowskie (przestrzegał sabatu, zachowywał koszer), a jedynie nauczył wypełniania prawa zawartego w Torze za pomocą dwóch najważniejszych przykazań: Będziesz miłował Boga swojego całym sercem, całym umysłem i z całych sił swoich, a bliźniego swego (będziesz miłował) jak siebie samego.

Te argumenty pokazują, że Muhammad jest znacznie bardziej podobny do Mojżesza niż Jezus.

Objawienie

 …I włożę słowa Moje w usta jego, i będzie im mówił wszystko, cokolwiek mu rozkażę…

Historia uczy, że Muhammad otrzymał pierwsze Objawienie w wieku czterdziestu lat, w jaskini niedaleko Mekki (a więc w regionie Paran). W pewnej chwili w grocie pojawił się Archanioł Gabriel, który rozkazał Muhammadowi po arabsku: Iqra, co można tłumaczyć jako czytaj, głoś lub recytuj. Przestraszony Muhammad odpowiedział Ma ana bi qari, co oznacza Nie jestem uczony lub Nie umiem czytać. Anioł rozkazał mu to samo po raz drugi, i odpowiedź była ta sama. Za trzecim razem anioł znów zaczął od Iqra, ale tym razem Prorok zaczął powtarzać po nim kolejne słowa. Tak został zesłany pierwszy fragment Koranu:

Głoś! W imię twego Pana, który stworzył! Stworzył człowieka z grudki krwi zakrzepłej! Głoś! Twój Pan jest najszlachetniejszy! Ten, Który nauczył człowieka przez pióro, Nauczył człowieka tego, czego on nie wiedział. (Koran 96:1-5)

Tak oto spełniło się proroctwo: włożę mu słowa Moje w usta Jego, i będzie mówił, cokolwiek mu rozkażę.

O tym samym zdarzeniu mówi Prorok Izajasz (29:12):

Albo dają Księgę takiemu, który nie umie czytać mówiąc: Czytajże to! A on odpowiada: Nie umiem czytać…

Warto również zauważyć, że werset biblijny włożę słowa Moje w usta jego sugeruje, że słowa będą pochodzić od Boga, a Prorok będzie je jedynie powtarzał. Żadna z ksiąg biblijnych młodszych od Księgi Izajasza nie jest uważana za dosłowne Słowo Boże, a jedynie za tekst zainspirowany przez Boga, którego słowa zostały dobrane i ułożone przez ludzi. Jedynie Koran uważany jest za Słowo Boże, które nie zostało w żaden sposób zmienione czy zniekształcone przez człowieka. Bóg mówi na temat Muhammada i Koranu:

On nie mówi pod wpływem namiętności. To jest tylko objawienie, które mu zostało zesłane (Koran 53:3-4).

Co więcej, w kilku miejscach Biblii odnajdujemy obietnice zesłania Słowa na górze Paran:

Księga Habakuka 3:3

Bóg przychodzi z Temanu, święty z góry Paran, Majestat Jego okrywa niebiosa, a ziemia pełna jest Jego Chwały.

Księga Powtórzonego Prawa 33:1-2

Pan przyszedł z Synaju i z Seiru dla nich zajaśniał, zabłysnął z góry Paran.

Do jakiego innego wydarzenia mogą odnosić się powyższe fragmenty Biblii, jak nie do objawienia, jakiego Prorok Muhammad doznał w grocie Hira? Jaki inny Prorok z Arabii otrzymał objawienie? Jakiego innego Proroka można stawiać na równi z Mojżeszem (wspomniane są tu przecież dwa objawienia z Góry Synaj i Góry Paran)?

Prorok Prawodawca

Izajasz zapowiada przyjście Proroka, który przyniesie Prawo.

Księga Izajasza 42:1-10

Oto mój Sługa, którego podtrzymuję, Wybrany mój, w którym mam upodobanie. Sprawiłem, że Duch mój na nim spoczął; on przyniesie narodom Prawo.

Nie będzie wołał ni podnosił głosu, nie da słyszeć krzyku swego na dworze.

Nie złamie trzciny nadłamanej, nie zgasi tlejącego się knotka, on rzeczywiście przyniesie Prawo.

Nie zniechęci się ani nie złamie, aż utrwali Prawo na ziemi, a jego pouczenia wyczekują wyspy.

Tak mówi Pan, Bóg, który stworzył i rozpiął niebo, rozpostarł ziemię wraz z jej plonami, dał ludziom na niej dech ożywczy i tchnienie tym, co po niej chodzą.

Ja, Pan, powołałem cię słusznie, ująłem cię za rękę i ukształtowałem, ustanowiłem cię przymierzem dla ludzi, światłością dla narodów,

Abyś otworzył oczy niewidomym, ażebyś z zamknięcia wypuścił jeńców, z więzienia tych, co mieszkają w ciemności.

Ja, któremu na imię Jahwe, chwały mojej nie odstąpię nikomu ani czci mojej bożkom.

Pierwsze wydarzenia oto już nadeszły, nowe zaś ja zapowiadam, zanim się rozwiną, wam je ogłaszam.

Śpiewajcie Panu pieśń nową, chwałę Jego od krańców ziemi! Niech Go sławi morze i wszystko, co je napełnia, wyspy wraz z ich mieszkańcami!

Chrześcijanie również to proroctwo odnoszą do Jezusa. Jednak dalej czytamy:

Księga Izajasza 42:11-13

Niech głos podniosą pustynia z miastami, osiedla, które zamieszkuje Kedar. Mieszkańcy Sela niech wznoszą okrzyki, ze szczytów gór niech nawołują radośnie!

Niech oddają chwałę Panu  i niechaj głoszą cześć Panu na wyspach!

Jak bohater posuwa się Pan, i jak wojownik pobudza waleczność; rzuca hasło, okrzyk wydaje wojenny, góruje męstwem nad nieprzyjaciółmi.

Przeanalizujmy poszczególne wersety:

Oto mój Sługa, którego podtrzymuję, Wybrany mój, w którym mam upodobanie…

Wobec żadnego z Proroków w całej historii nie używano tych określeń (w języku arabskim są to: Abduhu, i Mustafa) tak często, jak wobec Muhammada.

… Sprawiłem, że Duch mój na nim spoczął…

Anioł Gabriel wspierał Muhammada i przynosił mu objawienie. W islamie jest on określany jako Ruh ul-Qudus, co po polsku znaczy Duch Święty.

… on przyniesie narodom Prawo…

Prorok Muhammad przyniósł ludziom pełne i doskonałe prawo Boskie, które znosiło wszystkie poprzednie prawa i które pozostaje aktualne do Dnia Sądu.

…Nie będzie wołał ni podnosił głosu, nie da słyszeć krzyku swego na dworze…

Prorok Muhammad znany był z tego, że nigdy nie krzyczał. Relacjonowała Aisza (Radi Allahu Anha):

Mówienie nieprzyzwoicie i używanie niekulturalnych słów, było obce Prorokowi, który nigdy nie podnosił głosy i nie przekrzykiwał się z innymi ludźmi na bazarze. Nie szukał zemsty, za krzywdy, które mu wyrządzono, ale przebaczał i zapominał. 
(At-Tirmidhi).

…Nie złamie trzciny nadłamanej, nie zgasi tlejącego się knotka, on rzeczywiście przyniesie Prawo…

Tak jak już wspomnieliśmy, Prorok Muhammad przyniósł ostateczne i doskonałe prawo dla całej ludzkości.

…Nie zniechęci się ani nie złamie, aż utrwali Prawo na ziemi…

Prorok Muhammad nigdy się nie poddawał i zawsze był pełen nadziei, nawet w najbardziej krytycznych momentach jego misji. Po wielu bitwach ostatecznie górował nad nieprzyjaciółmi, a wreszcie stworzył silną społeczność wiernych, którzy naprawdę utrwalili Prawo wśród pogan.

… a jego pouczenia wyczekują wyspy…

Nauki Proroka błyskawicznie rozprzestrzeniły się na świecie. Islam przyjęli mieszkańcy wielu wysp, w tym największego zbioru wysp na Ziemi, archipelagu Malajskiego.

…Tak mówi Pan, Bóg, który stworzył i rozpiął niebo, rozpostarł ziemię wraz z jej plonami, dał ludziom na niej dech ożywczy i tchnienie tym, co po niej chodzą.

Ja, Pan, powołałem cie słusznie, ująłem cię za rękę i ukształtowałem, ustanowiłem cię przymierzem dla ludzi, światłością dla narodów. Abyś otworzył oczy niewidomym, ażebyś z zamknięcia wypuścił jeńców, z więzienia tych, co mieszkają w ciemności…

Prorok Muhammad wyprowadził swój lud z ciemności, pogaństwa do światła monoteizmu.

Oto Księga; posłaliśmy ją tobie, abyś wyprowadził ludzi z ciemności ku światłu…(Koran 14:1)

…Ja, któremu na imię Jahwe, chwały mojej nie odstąpię nikomu ani czci mojej bożkom. Pierwsze wydarzenia oto już nadeszły, nowe zaś ja zapowiadam, zanim się rozwiną, wam je ogłaszam. Śpiewajcie Panu pieśń nową, chwałę Jego od krańców ziemi!…

Nowa pieśń to prawdopodobnie nowa księga. A jedyną recytowaną, czy też śpiewaną świętą Księgą młodszą od Księgi Izajasza jest Koran.

…Niech Go sławi morze i wszystko, co je napełnia, wyspy wraz z jej mieszkańcami! Niech głos podniosą pustynia z miastami, osiedla, które zamieszkuje Kedar. Mieszkańcy Sela niech wznoszą okrzyki, ze szczytów gór niech nawołują radośnie!

Niech oddają chwałę Panu i niechaj głoszą cześć Panu na wyspach!

Jak bohater posuwa się Pan, i jak wojownik pobudza waleczność; rzuca hasło, okrzyk wydaje wojenny, góruje męstwem nad nieprzyjaciółmi.

Zakończenie ostatecznie przekonuje nas, że Prorokiem, o którym mówi Izajasz jest Muhammad. Jest to jedyny Prorok wywodzący się od Kedara. Tak więc chrześcijanie, którzy próbują przypisać to proroctwo Jezusowi, powinni pamiętać, że Jezus nie pochodził przecież z kraju Kedara. Jezus nie zagórował nad swoimi wrogami i (jak mówiliśmy wcześniej) i nie ustanowił nowego prawa na ziemi.

Emigracja i Bitwa pod Badr

Izajasz wspomina także o przymusowej emigracji z Mekki do Medyny, jakiej musieli doświadczyć towarzysze Muhammada i sam Muhammad.

Księga Izajasza 21:13-16

Wyrok na Arabię. Którzy w zaroślach na stepie nocujecie, wy, gromady Dedanidów, wynieście wodę naprzeciw spragnionych! Mieszkańcy kraju Tema, z chlebem waszym wyjdźcie na spotkanie uchodźców!

Bo przed rzezią uciekli, przed mieczem dobytym, przed łukiem napiętym, przed wirem walki.

Albowiem tak powiedział Pan do mnie: Jeszcze jeden rok taki, jak rok najemnika, a skończy się cała chluba Kedaru. Zostanie też z pocztu łuczników, dzielnych synów Kedaru, bardzo niewielu; tak Pan, Bóg Izraela powiedział.

Użycie imienia Kedara pokazuje, że opisane zdarzenia rozegrają się w Arabii. Utwierdza nas w tym przekonaniu również określenie kraj Tema, który w Księdze Rodzaju jest wymieniony jako jeden z synów Ismaela.

Widzimy również, że mieszkańcy miasta, do którego przybędą uchodźcy, powitają ich z otwartymi ramionami. Po emigracji Proroka i muzułmanów, mieszkańcy Medyny byli niezwykle szczodrzy wobec swych braci w wierze. Abu Huraira przekazał, że raz przyszli oni do Proroka z prośbą, by ich gaje palm daktykowych podzielić po równo pomiędzy muzułmanów z Medyny i ich braci z Mekki. (Bukhari).

Dalej czytamy, że uchodźcy uciekali przed mieczem. Wielu muzułmanów w Mekce było torturowanych, niektórych zabito, ostatecznie podjęto nawet próbę zamordowania samego Proroka, co zmusiło muzułmanów do emigracji. (Patrz: Ibn Hiszam „Sira Rasul” ibn Hiszam, Ibn Kathir „Sira Rasul”).

Możemy wyczytać również, że po upłynięciu roku najemnika i drugiego takiego roku, czyli w sumie po dwóch latach od emigracji upadnie potęga Kedaru. Dokładnie w dwa lata po emigracji muzułmanów z Mekki do Medyny doszło do pierwszej bitwy w historii islamu. Pod Badr starli się ze sobą muzułmanie i Kurajszyci, dumni potomkowie Kedara. W bitwie tej polegli Abu Dżahl, Umajja bin Khalaf, Uthba bin Rabi i niemalże wszyscy inni najznamienitsi synowie Mekki. Bitwa ta zadecydowała o losach Arabii.

Zwycięstwo nad Mekką

Księga Powtórzonego Prawa 33:2, Biblia Gdańska

I rzekł: Pan z Synaj przyszedł, i pojawił się im z Seiru, objaśnił się z góry Paran, a przyszedł z dziesięcioma tysiącami świętych; z prawicy jego zakon ognisty dany im.

Ten sam werset, Przekład Nowego Świata

I przemówił: Jehowa przyszedł z Synaju i zaświecił nad nimi z Seiru. Zajaśniał z górzystego regionu Paran, a były z nim święte miriady, po prawicy jego – ich wojownicy.

O tym fragmencie wspomnieliśmy już mówiąc o pierwszym objawieniu Proroka Muhammada. Istnieje jednak jeszcze jedna możliwa interpretacja tego tekstu, która zakłada, że proroctwo to odnosi się do zwycięstwa nad Mekką. Prorok Muhammad wkroczył przecież do niej na czele dziesięciu tysięcy wojowników, a w historii Paranu nie było innego wydarzenia, w którym uczestniczyłoby dokładnie dziesięć tysięcy zbrojnych, wypełniających Wolę Bożą.

Muzułmanie podeszli pod Mekkę wieczorem i Prorok Muhammad nakazał, żeby każdy niósł zapaloną pochodnię co może odnosić się do słów o zakonie ognistym. Miało to pokazać Mekkańczykom, jak wielka jest armia muzułmanów, co z kolei miało skłonić ich do zaprzestania oporu, tak, aby nie doszło do niepotrzebnego przelania krwi.

Zapowiedź dana przez Jezusa

Zastanówmy się, kogo oczekiwano za czasów Jezusa?

Ewangelia Jana 1:19-21

Takie jest świadectwo Jana. Gdy Żydzi wysłali do niego z Jerozolimy kapłanów i lewitów z zapytaniem: „Kto ty jesteś?”,  on wyznał, a nie zaprzeczył, oświadczając: „Ja nie jestem Mesjaszem”.  Zapytali go: „Cóż zatem? Czy jesteś Eliaszem?” Odrzekł: „Nie jestem”. „Czy ty jesteś Prorokiem?” Odparł: „Nie!“

Ewangelia Jana 1:25

I zadawali mu pytania, mówiąc do niego: „Czemu zatem chrzcisz, skoro nie jesteś ani Mesjaszem, ani Eliaszem, ani Prorokiem?“

W ewangelii wyraźnie zapytano Jezusa o trzy spodziewane osoby. Byli to Mesjasz, Eliasz i Prorok.

Kogo zatem oczekiwał sam Jezus i czyje przyjście zapowiedział po swoim wniebowstąpieniu?

Ewangelia Jana 14:15-17

Jeżeli Mnie miłujecie, będziecie zachowywać moje przykazania. Ja zaś będę prosił Ojca, a innego Pocieszyciela da wam, aby z wami był na zawsze – Ducha Prawdy, którego świat przyjąć nie może, ponieważ Go nie widzi ani nie zna. Ale wy Go znacie, ponieważ u was przebywa i w was będzie.

Ewangelia Jana 14:26

A Pocieszyciel, Duch Święty, którego Ojciec pośle w moim imieniu, On was wszystkiego nauczy i przypomni wam wszystko, co Ja wam powiedziałem.

Pocieszyciel, o którym mówi Jezus, to po grecku Parakletos. Być może to, co Jezus powiedział w swoim ojczystym języku aramejskim, było bliższe znaczeniu podobnego słowa greckiego Periklytos, czyli Wychwalony (ar. Ahmad).

Ahmad to inna forma imienia Muhammad, z tym samym rdzeniem spółgłóskowym HMD. Tak więc tym sposobem potwierdziłby się słowa Koranu:

Oto powiedział Jezus, syn Marii: „O synowie Izraela! Jestem wysłany od Boga do was, aby potwierdzić prawdziwość tego, co przede mną było zesłane w Torze, i zwiastować Posłańca, który przyjdzie po mnie, a którego imię – Ahmad!“ Lecz kiedy on przyszedł z jasnymi dowodami, oni powiedzieli: „To są czary oczywiste!”(Koran, 61:6).

Pełny opis Proroka Muhammada w Biblii.

Pieśń nad pieśniami 5:9-16

Jakiż to jest ten twój miły z najwspanialszych, że nas tak zaklinasz? Miły mój śnieżnobiały i rumiany, najznakomitszy spośród tysięcy. Głowa jego – najczystsze złoto, kędziory jego włosów to kiście winorośli, czarne jak kruk. Oczy jego, jak gołębice nad brzegami wód. Zęby wymyte w mleku spoczywają w swej oprawie. Jego policzki jak balsamiczne kwietniki, zapewniające wzrost wonnym ziołom, jak lilie wargi jego, kapiące mirrą najprzedniejszą. Ręce jego jak walce ze złota, wysadzane złocistymi topazami. Tors jego jak rzeźba z kości słoniowej, pokryta szafirami. Jego nogi – jak kolumny z alabastru, wsparte na szczerozłotych podstawach. Postać jego jak Liban, wysmukła jak cedry. Usta jego przesłodkie i cały jest pełen powabu, Taki jest miły mój, taki jest przyjaciel mój, córki Jerozolimskie.

Końcówka w języku hebrajskim:

HIKKO MAME TAH KIM

VIKULLO MOHAMADIM

ZEH DUDI, MI ZEHRE HI

BEINA JERUZALEM

Hebrajskie słowo מחמד, dokładnie odpowiada arabskiemu محمد, słowa te składają się dokładnie z tych samych czterech literek i mogą być przeczytane jedynie jako Muhammad.

Jednak nawet jeśli pominiemy fakt, że imię Proroka Muhammada zostało wspomniane w powyższym fragmencie z Biblii, nie możemy go przypisać żadnej innej osobie jak tylko jemu.

Wiadomo z opisów przekazanych przez Towarzyszy Proroka Muhammada (Anas bin Malik, Umm Mabad al-Khuzai, Hasan bin Ali), że Wysłannik Boga używał przydomku Habib al-Allah (umiłowany przez Boga), miał bardzo jasną cerę, cienkie i bardzo białe zęby, które często mył, a jego włosy były kruczoczarne, ani proste, ani bardzo kręcone. (Al-Hakim, At- Tirmidhi, At-Tabari).

Wreszcie jeśli chodzi o słowa najznakomitszy spośród tysięcy, to chyba nikogo nie trzeba przekonywać, że Prorokami i Posłańcami Boga byli jedynie najznakomitsi spośród ludzi.

Co sprowadziło Żydów do Medyny?

Obecność Żydów w Arabii jest faktem historycznym i nikt nie może mu zaprzeczyć. Żydzi przybyli tam ok. 70 roku n.e. (patrz: Fuad Hamza, „Qalb al-Dżazirat ul-Arab”) . Największe ich skupiska znajdowały się w Medynie i w jej okolicach (oazy Chajbar i Tajma). Co więc ich tam sprowadziło? Dlaczego wybrali akurat ten obszar? Była to przecież nieurodzajna ziemia, którą zamieszkiwały prymitywne i agresywne ludy.

Przekazał Ibn Ishaq, że Asim bin Amr bin Qatada powiedział:

Tym, co skłoniło nas do islamu, po za Miłosierdziem Allaha, było to, co słyszeliśmy od Żydów. Byliśmy politeistami i czciliśmy bożki, podczas gdy oni byli Ludem Księgi i posiadali wiedzę, jakiej my nie posiadaliśmy. Od zawsze byli oni naszymi wrogami i za każdym razem, gdy to my górowaliśmy nad nimi, powtarzali nam: „Już niedługo przyjdzie do nas Prorok, a wtedy zniszczymy was tak, jak zniszczone zostały ludy Ad i Iram”.  (Ibn Kathir, „Sira Rasul”)

Żydzi wybrali Medynę nie bez powodu – dobrze wiedzieli, że właśnie w tym rejonie pojawi się Ostatni Prorok. Co więcej, gdy przybył do nich Prorok Muhammad, wszyscy rozpoznali w nim Wysłannika Bożego.

Safija (RAA), córka Hujaja bin Achtaba (jednego z przywódców żydowskich) powiedziała:

Byłam oczkiem w głowie mojego ojca i wuja – Abi Jasira. Zawsze mnie pieścili i traktowali lepiej niż inne dzieci. Jednak gdy tylko do Medyny przybył Prorok Muhammad i osiedlił się w Quba razem z plemieniem Bani Amr ibn Auf, mój ojciec Hujaj bin Achtab oraz mój wujek Abu Jasir bin Achtab poszli go zobaczyć i wrócili dopiero po zachodzie słońca. Wracając, szli bardzo przygnębieni. Pobiegłam ich przywitać, jednak oni nawet nie zwrócili na mnie uwagi. Usłyszałam tylko, jak mój wuj Abu Jasir pyta Ubaja i mego ojca: „Czy to naprawdę on?” Ubaj odpowiedział: „Tak, to on, przysięgam na Boga!” Spytał ponownie: „Czy na pewno go rozpoznałeś?” Odpowiedział: „Tak, a moje serce wrze od wrogości wobec niego.” (Ibn Hiszam, „Sira Rasul”)

Wszyscy Żydzi rozpoznali Proroka Muhammada i nie mieli najmniejszych wątpliwości, że jest on Wysłannikiem Bożym. Byli jednak źli, że nie jest on Żydem, a Arabem, dlatego jedynie niewielka część z nich przyjęła islam, a większość odrzuciła Proroka i zwalczała go tak samo, jak wcześniej Żydzi odrzucili i zwalczali Jezusa.

Jednym z Żydów, którzy przyjęli islam, był największy uczony żydowski z Medyny, Abd Allah bin Salam. Zanim inni Żydzi dowiedzieli się o jego konwersji na islam Prorok Muhammad spytał ich: Kim jest dla was Abd Allah bin Salam? Odpowiedzieli: To nasz największy uczony i syn naszego największego uczonego, a także najlepszy spośród nas i syn najlepszego spośród nas. Następnie Prorok Muhammad spytał ich: Co byście zrobili, gdyby Abd Allah przyjął islam? Odpowiedzieli trzykrotnie: Niech Bóg nas przed tym uchroni. Wtedy Abd Allah wyszedł do nich i powiedział: Wyznaję, że nie ma Boga prócz Boga Jedynego, i wyznaję, że Muhammad jest Wysłannikiem Boga. Żydzi powiedzieli: To najgorszy spośród nas i syn najgorszego spośród nas! (Al-Bukhari).

Dzisiaj od nas samych zależy, czy chcemy postąpić, jak uczony Abd Allah bin Salam, czy chcemy być podobni do tych Żydów, którzy odrzucili nauki Jezusa i Muhammada.