Tafsir. Sura an-Nahl 16:98
98. A jeżeli recytujesz Koran, to (najpierw) szukaj ucieczki u Boga przed przeklętym Szatanem.
Zgodnie z podstawowym rozumieniem tego wersetu, przed recytacją Koranu należy szukać ucieczki u Allaha – stąd najpopularniejsza modlitwa przed recytacją Koranu:
أعوذ بالله من الشيطان الرجيم
Wg informacji Abu Saida al-Khudri, takiej modlitwy najczęściej używał sam Prorok (choć nieraz recytował inną, dłuższą:
أعوذ بالله السميع العليم من الشيطان الرجيم, من همزه, و نفخه, ونفثه, ثم يقرأ
Wiadomo z hadisów, że niektórzy spośród pierwszych muzułmanów mieli zwyczaj szukać ucieczki u Allaha także po recytacji Koranu, by zwątpienie i podszepty Szatana nie umniejszyły pożytku płynącego z samej recytacji (takie było stanowisko np. Abu Hurairah), sam Prorok używał tej modlitwy tylko przed czytaniem wersetów.
Werset skierowany jest bezpośrednio do Proroka, ale zalecenie dotyczy oczywiście całej Ummy.
Człowiek z natury swojej jest słaby, Szatan zaś jest silny i chytry, u kogo więc należy szukać pomocy przed tak potężnym przeciwnikiem? Oczywiście, u Boga, który jest Stwórcą i człowieka, i Szatana. Bóg jest największym i najsilniejszym z naszych obrońców, co potwierdzał wielokrotnie sam Prorok, np. gdy Bint al-Jawn zażądała rozwodu i wykrzyczała: Szukam ucieczki przed Tobą u Boga; udzielił jej rozwodu, mówiąc: Szukasz ucieczki u Tego, Kto zawsze udzieli schronienia.
Nie możemy żywić nadziei, że Szatan zaprzestanie swoich niecnych zamiarów – sam powiedział, że będzie zwodził wszystkich ludzi (Sad, 38:82). I ludzie o tym wiedzą od początku dziejów – Bóg powiedział już Adamowi, że Szatan jest wrogiem człowieka (Ta-Ha, 20:117). Szatan nie zaprzestaje swoich knowań nawet wobec proroków, jak powiedziane jest w surze al-Hadż (22:52); inna kwestia, że tutaj jego wysiłki są skazane od razu na porażkę.
Szatan, jeżeli recytujący Koran nie wypowie odpowiedniej suplikacji, będzie utrudniał czytanie wersetów, próbował zmieniać ich znaczenie na wygodne dla siebie, a nawet uzurpował sobie, że recytacja jest kierowana do niego, a nie do Allaha. Dlatego też nie wystarczy samo بسم الله الرحمن الرحيم, jakie muzułmanie recytują, rozpoczynając każdą czynność, lecz należy zwrócić się o opiekę i wsparcie do Allaha.
Uczeni dyskutowali nad nieoczekiwanym, z punktu widzenia gramatyki arabskiej, użyciem spójnika „ف” na początku ajatu – niektórzy wskazywali, że jest to częste zastosowanie, gdy mowa jest o dobrych uczynkach; inni widzieli tutaj połączenie tego wersetu z poprzedzającym go, a dokładniej – z nagrodą, przewidzianą dla czyniących dobro. Sharfuddin at-Tibi łączył go z wersetem 16:89, w którym mowa jest o zesłaniu Koranu – jest to wskazówka dla muzułmanina, co zrobić, by w pełni skorzystać z błogosławieństw, jakie niesie ze sobą Księga i nie poddać się podszeptom Szatana.
Tłumaczenie: Kudajbergen
