Zina – cudzołóstwo

Koran używa tego samego terminu , zina, na określenie zarówno kontaktów płciowych bez ślubu, jak i cudzołóstwa. Czy dane osoby są zamężne i żonate, czy też nie, Koran uznaje każdy rodzaj niedozwolonego obcowania płciowego za zina. Kary są jednak różne.

Cudzołóstwo i rozwiązłość są uznawane za grzech we wszystkich religiach. Biblia orzeka karę śmierci dla obojga: cudzołożnika i cudzołożnicy (Księga Kapłańska, 20:10; Księga Powtórzonego Prawa, 22:22). Jednakże koraniczna definicja cudzołóstwa jest bardzo różna od biblijnej. Zina, według Koranu, to angażowanie się mężczyzny oraz kobiety, czy to w stanie małżeńskim, czy też, w relacje pozamałżeńskie. Biblia traktuje jako cudzołóstwo (zina) jedynie kontakty pozamałżeńskie zamężnej kobiety (Kapłańska 20:10; Powt. Prawa, 22:22, Przysłów, 6:20-35, 7:1-27).

Zgodnie z definicją biblijną, jeśli żonaty mężczyzna ma kontakty płciowe z niezamężną kobietą, to jest to jedynie pożycie pozamałżeńskie. Obcowanie mężczyzny z niezamężną kobietą nie jest uznawane w ogóle za przestępstwo, niezależnie od tego, czy mężczyzna jest żonaty, czy nie. Relacja talmudyczne tej kwestii wyglądają następująco:

„Jeśli mężczyzna uwiedzie dziewicę, która nie została jeszcze obiecana na zonę dla kogoś innego, i obcuje z nią fizycznie, musi zapłacić wiano i ma ją poślubić. Jeśli jej ojciec odmówi oddania mu jej, to i tak ów mężczyzna musi zapłacić wiano za dziewicę w wysokości 50 szekli srebra. Należy tę karę uiścić do rąk ojca dziewicy (Powt. Prawa, 22:28-29). Jeśli jednak dziewczyna jest córka kapłana (bądź rabina), to mężczyzna ma być powieszony, natomiast dziewczyna – spalona żywcem (Everyman’s Talmud, 319-320)”

Według Biblii (prawo żydowskie) przestępstwo cudzołóstwa popełnione jest tylko wtedy, gdy mężczyzna obcuje fizycznie z zamężną kobietą. Dzieje się tak, ponieważ mężczyzna który obcuje z kobietą zamężną, narusza własność innego mężczyzny i w związku z tym musi zostać ukarany.

Do dnia dzisiejszego w Izraelu jest tak, że jeśli żonaty mężczyzna angażuje się w kontakty fizyczne z kobietą niezamężną, to jego dzieci z tą kobietą są uznawane za ślubne. Jeśli jednak kobieta zamężna podejmuje kontakty płciowe z innym mężczyzną, żonatym bądź też nie, to jej dzieci z takich relacji są uznawane za nieślubne i nie wolno im poślubić żadnego Żyda, za wyjątkiem konwertyty bądź osoby pochodzącej ze związku nieślubnego. Ten zakaz obowiązuje aż do zstępnych w dziesiątym pokoleniu, kiedy to, jak się sądzi plama cudzołóstwa najpewniej wyblaknie .

Islam uznaje każdy niedozwolony kontakt cielesny za samoistne przestępstwo. Jeśli taki akt zostanie dokonany przez osobę zamężną/żonatą, to przestępstwo staje się poważniejsze. Wynika to stąd, że osoba będąca w związku małżeńskim wciąż ucieka się do niedozwolonych sposobów zaspokajanie swoich potrzeb płciowych, choć może to czynić w sposób legalny, tzn. w ramach małżeństwa.

Niedozwolone kontakty płciowe są postrzegane przez islam jako przestępstwo, które – jeśli się go nie ukróci – sięga samych podstaw osobowości człowieka, jego rodziny i społeczeństwa.

Islam nie tylko wpaja w nasze serca miłość Boga i lęk przed Nim, daje nam świadomość życia wiecznego ( w Raju bądź Piekle), doskonali nas duchowo i moralnie, ale również czyni wszystko, aby małżeństwo było łatwe do zawarcia. Dzięki temu poszczególne pokolenia nie są zanieczyszczone niedozwolonym obcowaniem płciowym. Poza tym jeśli któraś ze stron uzna, że występuje całkowita niezgodność i niemożliwość porozumienia w obrębie małżeństwa, to może uciec się do rozwodu.

Islam stara się także usunąć czynniki prowadzące ludzi do podejmowania niedozwolonych kontaktów płciowych bądź dające ku temu okazję. Zabrania więc obsceniczności oraz swobodnego przebywania obu płci obok siebie, nakazuje kobietom zakrywanie się i zabrania im pokazywać publicznie swoich wdzięków. Nakazuje jednocześnie obu płciom obniżać wzrok przy spotkaniu.

„Cudzołożnica i cudzołożnik – ukarzecie każde z nich karą chłosty stu razów; i nie pozwólcie, ażeby współczucie dla nich powstrzymało was od wykonania prawa Bożego, jeśli prawdziwie wierzycie w Biga i w Dzień Ostatni, i niech grupa wiernych będzie świadkiem poddania ich karze”. KORAN 24:2

Kara ustanowiona za obcowanie płciowe to chłosta – sto razów. Dotyczy to zarówno mężczyzny, jak i kobiety. Oryginalne słowo określające chłostę, razy to dżalda, które pochodzi od dżild – „skóra”. W związku z tym wszyscy lingwiści i komentatorzy Koranu uznają, że skutki chłosty muszą się ograniczać do skóry i nie mogą obejmować „wycinania” spod niej ciała. Bicz do chłosty powinien być przeciętny, ani zbyt gruby, ani zbyt cienki, a sama chłosta -średniej intensywności. Kalif Umar, niech Bóg będzie z niego zadowolony, zwykł pouczać osoby wykonujące karę chłosty: „Uderzaj tak, aby nie odkryć swojej pachy”.

Jak powiedziano wyżej kara chłosty stu razów jest dla osób nieznajdujących się w związku małżeńskim, które są winne niedozwolonego obcowania płciowego. Wynika to w sposób oczywisty z odpowiednich wersetów koranicznych, włączając obecnie omawiany. Pierwsze wersety dotyczące niedozwolonych kontaktów płciowych znajdujemy w surze an-Nisa :

„A wobec tych spośród waszych kobiet, które popełnią wszeteczeństwo, zażądajcie świadectwa czterech spośród was. I jeśli oni poświadczą, to trzymajcie je w domach, dopóki nie zabierze ich śmierć albo też póki Bóg nie przygotuje dla nich jakiejś innej drogi. A tych dwoje spośród was, którzy dopuszczą się tego czynu, ukarzcie surowo ;ale jeśli się oboje nawrócą i poprawią, to odstąpcie od nich! Zaprawdę, Bóg przyjmuje nawrócenie i jest litościwy!” KORAN 4:15-16

Wtedy, gdy zostały objawione te dwa wersety, jako krok ku zdecydowanemu zakazowi pozamałżeńskich kontaktów płciowych i zapobieganiu im, islam nakazał, aby osoby winne takich czynów były napominane i karana chłostą, a kobiety przetrzymywane w swoich domach w celu zapobieżenia prostytucji. Stwierdzenie: „Bądź Bóg otworzy dla nich jakąś drogę” oznaczało, że przyjdzie nowe uregulowanie w tej sprawie. To nowe uregulowanie obejmowało karę chłosty 100 razów dla osób niebędących w związkach małżeńskich, kara dla żonatych/mężatek została zaś uregulowana przez Sunnę.

Bóg ostrzega wiernych przed niewłaściwym współczuciem, które by mogło powstrzymać ich przed wprowadzeniem w życie ustanowionych przez Niego praw. Nikt nie może być bardziej współczujący wobec swoich stworzeń niż ich Stwórca.

Wszystko we wszechświecie mówi o współczuciu i obejmuje współczucie, dlatego ważna jest swego rodzaju symfonia współczucia. Istoty ludzkie są odpowiedzialne za to, by okazywać współczucie wszystkim innym istotom. Im więcej współczucia człowiek okazuje tym szlachetniejszy się staje. Im bardziej skłania się ku nieprawości, prześladowaniu i okrucieństwu , tym bardziej okrywa się niesławą i przynosi hańbę swemu rodzajowi.

Słyszeliśmy Proroka jak współczucie umożliwiło kobiecie trudniącej się nierządem wejść do Raju, gdyż ulitowała się nad psem umierającym z pragnienia i dała mu pić. Inna kobieta została skazana na męki piekielne ze względu na to, że zamęczyła kota, nie karmiąc go ani nie pozwalając mu samemu szukać pożywienia – aż umarł z głodu (al – Buchari)

Jeśli ktoś zmienia prawo Boże ze względu na pozycję społeczną winowajcy, to jest to jedno z największych przestępstw, Wysłannik oświadczył: „O, ludzie ! Jedną z przyczyn, dla których część społeczności przed wami wyginęła, było to, że jeśli kradzież popełnił ktoś szanowany w społeczności, to ludzie go oszczędzali, karali zaś kogoś innego z powodu swojej słabości” (al – Buchari)

Kara za zina powinna być wykonywana publicznie, w obecności co najmniej czterech osób. Główna zaleta takiego postępowania polega na tym, że powstrzymuje to władzę przed działaniem z niewłaściwą surowością bądź pobłażliwością. Taki warunek zapewnia wykonanie kary, jak tego wymaga Prawo. Pobudza również w winowajcy poczucie wstydu i pomaga zapobiegać ponownemu popełnieniu przezeń tego samego przestępstwa. Stanowi też naukę dla innych ludzi.

„Cudzołożnik (mężczyzna znany z podejmowania nielegalnych, pozamałżeńskich kontaktów płciowych) nie może poślubić nikogo innego, jak tylko cudzołożnicę (kobietę znaną z podejmowania, nielegalnych, pozamałżeńskich kontaktów płciowych) albo bałwochwalczynie; co do cudzołożnicy zaś – tylko cudzołożnik lub bałwochwalca mogą zawrzeć z nią związek małżeński. Wiernym jest zabronione postępowanie w inny sposób.” KORAN 24:3

Wierzący mężczyzna lub kobieta nie mogą poślubić osoby, która jest znana z popełniana zina, tzn. tego, kto został ukarany za to przestępstwo, a potem nie żałował i nie poprawił się. Poślubienie takiego człowieka nie dałoby się pogodzić z wiarą. Jest więc oczywiste, że ów zakaz dotyczy tych osób, które trwają w złych uczynkach, a nie tych ,które żałują i poprawiają się. Dlatego też, jeśli ktoś dopuścił się niedozwolonego kontaktu płciowego w przeszłości, a potem zawiera związek małżeński, to nie oznacza to, że ów związek pomiędzy małżonkami jest nielegalny.

 

„A tych, którzy oskarżają cnotliwe i uczciwe kobiety (o nielegalne kontakty płciowe) i nie przyprowadzą czterech męskich świadków (mających osobiście zaświadczyć, że osobiście widzieli, jak było popełniane cudzołóstwo); wychłoszczcie osiemdziesięcioma razami i potem nie przyjmujcie już od nich nigdy żadnego świadectwa. Oni zaiste są ludźmi występnymi. Za wyjątkiem tych, którzy potem żałują i poprawiają swe życie. Gdyż – zaprawdę – Bóg jest Przebaczający, Współczujący.” KORAN 24:4-5

To przykazanie stosuje się również do przypadków, w których kobieta oskarża męża o dopuszczenie się niedozwolonego kontaktu płciowego. Surowość kary, a także wymóg czterech świadków, choć dwóch świadków wystarczy we wszystkich innych sprawach kryminalnych i cywilnych, ukazują wagę sprawy i mają na celu zapobieżenie próżnemu gadaniu i plotkowaniu na temat honoru i przyzwoitości innych osób. Islam surowo potępia zarówno niedozwolone kontakty płciowe, jak i bezpodstawne oskarżenia. Nawet jeśli ktoś zauważy, że pewna osoba podejmuje niedozwolone kontakty płciowe, to nie powinna takiej informacji rozpowszechniać. Zapobiega to szerzeniu się zepsucia. Jeśli cztery osoby zauważają cudzołóstwo albo jedna (żona lub mąż) ma czterech świadków, którzy widzieli to przestępstwo, to można poinformować o tym właściwe władze, nie może jednak takiej wiadomości rozpowszechniać. Islam bierze za cel zapewnienie czystości zarówno poszczególnych osób, jak i społeczeństwa. 
Należy również zauważyć, że z prawego punktu widzenia każda osoba jest niewinna, dopóki nie zostanie dostarczony decydujący dowód winy.

Jeśli ktoś żałuje za swe grzechy i poprawia się, oskarżywszy uprzednio niewinną kobietę o niedozwolone kontakty płciowe bez przyprowadzenia czterech świadków, to ta osoba nie jest już traktowana jako grzesznik. Nie unieważnia to jednak przepisanej kary 80 razów, nigdy też nie zostanie od tego człowieka przyjęte żadne świadectwo. Boże przebaczenie i współczucie stosuje się jedynie do stanu grzechu, a nie do stanu prawnego.

„A jeśli chodzi o tych, którzy oskarżają o cudzołóstwo własne zony, a nie mają innych świadków poza sobą, ci muszą zaświadczyć czterokrotnie przysięgę na Boga, że rzeczywiście mówią prawdę. A za piątym razem, ażeby spadło nań przekleństwo Boga, jeśli kłamią. Kara będzie odwrócona od żony, jeśli zaświadczy czterokrotnie przysięgając na Boga, że jej mąż z pewnością kłamie. A za piątym razem, ażeby gniew Boga spadł na nią jeśli jej mąż mówi prawdę” KORAN 24:6-9

Ta procedura nazywa się li’an (przysięga potępienia i wzajemnego wyklinania). Jeśli mężczyzna oskarża swoją żonę o cudzołóstwo, to musi zaświadczyć o tym czterokrotnie i przysiąc na Boga. Za piątym razem musi wezwać przekleństwo Boga na siebie jeśli kłamie.

Jeśli mąż oskarża swoją żonę albo wypiera się ojcostwa dziecka, małżonka ma prawo odwołać się do sądu i zażądać od męża takiej przysięgi. Pod tym względem jej prawa są takie same, jak męża.

Za czasów Wysłannika, niech będzie z nim pokój i błogosławieństwo, miało miejsce kilka przypadków li’an.

Wysłannik wpierw przypomniał mężowi Boże przykazanie i dodał: „Czy jesteś świadomy tego, że Boża kara w życiu wiecznym jest cięższa od kary na tym świecie?” Mężczyzna odparł twierdząco, lecz jego żona stanowczo zaprzeczyła oskarżeniu. W związku z tym Wysłannik poprosił oboje o złożenie przysięgi. Najpierw mężczyzna czterokrotnie przysiągł, że jego oskarżenie jest prawdziwe. Gdy t czynił, Wysłannik ostrzegł : „ Bóg wie, że jedno z was z pewnością kłamie. Czyż żadne z was nie okaże skruchy?” Zanim małżonek stwierdził, że jeśli kłamie, to niech gniew Boga go dotknie, obecni ludzie powiedzieli do niego „Bój się Boga, kara na tym świecie jest lżejsza od kary w życiu ostatecznym. Piąta przysięga nałoży na ciebie karę Boga”. Mąż złożył piątą przysięgę bez wahania. Żona przeszła ta samą procedurę. Przed piątą przysięgą nieco się zawahała, lecz stwierdziła: „ Nie przyniosę memu plemieniu trwałej niesławy”. Powiedziawszy to złożyła przysięgę. Wysłannik zarządził między nimi separację i postanowił, że dziecko które niedawno poczęła, będzie znane jako jej dziecko, a nie dziecko jej małżonka (Al- Buchari).

Jeśli małżonek, który oskarża swoją żonę o cudzołóstwo, odmawia złożenia przysiąg, ma zostać uwięziony, dopóki nie wyzna, że wniósł fałszywe oskarżenie. Kiedy zaś wyzna swoją winę, ma zostać ukarany karą za fałszywe oskarżenie (qadhf), wspominaną już wcześniej. Jeśli zona odmówi złożenia przysięgi ma zostać uwięziona , aż złoży przysięgę albo wyzna, że popełniła cudzołóstwo. Jeśli to właśnie wyzna czeka ją kara za cudzołóstwo.