Stosunkami pomiędzy państwem islamskim lub narodem muzułmańskim a innymi państwami lub narodami

Relacja międzynarodowe w islamie są stosunkami pomiędzy państwem islamskim lub narodem muzułmańskim a innymi państwami lub narodami. Podobnie jak inne aspekty życia islamu – wyrastają one z Bożych nakazów i wzorców.

Podstawą tych stosunków są następujące założenia:

1. Niewzruszona wiara w początkową jedność rodzaju ludzkiego, statusu człowieka i jego celów (Koran 4:1, 7:189, 49:13).
2. Obowiązkowy szacunek dla prawa do życia, uwzględnienie honoru i własności innych ludzi tak długo jak nie naruszają one praw muzułmanów. Zło jakiegokolwiek rodzaju jest surowo zabronione (2:190-193, 42:42).
3. Pokój jako normalne podłoże stosunków międzynarodowych, wymiana misji dobrej woli i wzajemne uczciwe zobowiązania w imię ludzkości, którą tworzą równo wszyscy ludzie (8:6).
4. Nietolerowanie bezprawnej okupacji i ekspansjanizmu w stosunkach pomiędzy narodami. Jeśli ktoś pokusi się i pogwałci prawa państwowe islamu albo naruszy spokój jego mieszkańców, wykorzystując pokojową politykę tego państwa – muzułmańskie państwo musi obronić się i zniszczyć wszelkie próby tego typu. Tylko w takich warunkach islam usprawiedliwia prowadzenie wojny. Jednakże i w takim przypadku, moralne zasady islamu muszą być przestrzegane – tak aby zakres tej wojny obronnej ograniczony był do minimum. Prawo wojny i pokoju w islamie, moralne i unikalne w swej naturze zasługuje na specjalne studia i prace badawcze uczonych moralistów. Szerokość i złożoność tej tematyki wykracza poza zakres niniejszego omówienia. Należy jednak wspomnieć, iż islam nie usprawiedliwia wojny ani też nie czyni celem wojny niszczenia zbiorów, stad bydła, domów, itd.

Islam nie zezwala na zabijanie ludności cywilnej, która nie uczestniczy w walkach. Islam zabrania atakowania kobiet, dzieci i starców. Zgodnie z naukami islamu przestępstwem jest torturowanie jeńców wojennych, narzucanie swoich idei pokonanym oraz branie zakładników. W perspektywie islamu, wojna usprawiedliwiona jest tylko przedsięwzięciami obronnymi i powinna być kontynuowana tak długo jak długo błąd, niesprawiedliwość i agresja istnieje na świecie (2:190-195, 216-218, 22:39-41)

5. Wypełnianie przez Państwo islamskie podjętych wcześniej zobowiązań i honorowanie zawartych traktatów pomiędzy tym państwem a innymi stronami – państwami.

Pozostaje to w mocy tak długo, jak długo inne państwa pozostają wierne podjętym zobowiązaniom i przestrzegają zawartych układów. Mówiąc inaczej, gdy określone państwa łamią traktaty i nie wypełniają podjętych zobowiązań wobec państwa islamskiego- traktaty te i zobowiązania tracą moc i przestają być aktualne (Koran 8:55-56, 58, 9:3-4)

6. Utrzymywanie pokoju wewnętrznego i bezpieczeństwa zewnętrznego, czyli uczciwy wkład do porozumienia pomiędzy ludami i braterstwem na szczeblu międzynarodowym. Takie są źródła inspirujące państwo islamskie w formowaniu stosunków międzynarodowych. Państwo islamu nie istnieje samo w sobie, zostało ono powołane dla swoich podopiecznych. Państwo islamskie zobowiązane jest do odgrywania żywotnej roli na arenie międzynarodowej w interesie całej ludzkości, powinno ono być aktywne w dziedzinie edukacji, ekonomiki, przemysłu i polityki. Taka rola państwa islamu została zainaugurowana przez Proroka Muhammada (pokój z Nim) i była ona kontynuowana przez Jego zwolenników w następnych pokoleniach.

Przed zakończeniem tego rozdziału należy przypomnieć, iż wszystko co tu zostało omówione posiada solidne zakorzenienie w zasadach islamu, zawartych w świętej księdze Koranu i Sunnie Proroka Muhammada (pokój z Nim). Przedstawiony został tutaj islam w formie praktykowanej przez Wysłannika Bożego (pokój z Nim) i Jego wiernych zwolenników (Sahaba). Nie jest to islam jakiegoś teologa, prawnika lub władcy, raczej jest to islam – w co autor tej książki wierzy – taki jaki powinien naprawdę być i jaki jest naprawdę. Aby zobrazować unikalność systemu życia dodamy kilka przykładów:

1. Źródło ideowe islamu różni się zasadniczo od innych systemów politycznych i ideologii. Źródło to jest pozaziemskie, człowiek nie jest twórcą tego źródła i tych idei, nie są one produktem wywrotnych polityków i ekonomicznych odwetowców, ani też nie są owe idee tworem progmatycznych moralistów czy też egoistycznych przemysłowców. Myśl społeczna jest dziełem samego Allaha. To dzieło Tego, który nie zna granic stworzone w najlepszym interesie całej ludzkości. Islam swoją naturą wzbudza część i przywiązanie wszystkich wiernych. Myśl islamu mieści się w każdym umyśle, ponieważ wolna jest ona od zagadek, sekretnych nauk i tajemnych nakazów.
2. Cele nauk islamu również są odmienne od wszystkich innych ludzkich zamierzeń. Panowanie nad światem i fizyczna ekspansja nie są celami islamu. Celem islamu jest poddanie świata woli Allaha i zamknięcie go w granicach Prawa Szariatu. Jego głównym celem jest zadowolenie Allaha i kształcenie człowieka w duchu posłuszeństwa wobec Szariatu oraz uczynienie go wiernym zastępcą (chulafa) Pana na ziemi.
3. Idee islamu są wszechwładne, praktyczne, umiarkowane i łatwe do wcielenia w życie, do zastosowania w świecie. Boskie pochodzenie tych idei odkrywa tylko podstawy i zasadnicze wartości. Reszta to obowiązkowy zakres aktywności ludzkiej inteligencji opracowującej szczegóły i dostosowującej się do życiowych konieczności.

Idee islamu wytyczają środkową drogę pomiędzy skrajnościami i są one przewodnikiem umiarkowanego oraz stabilnego życia. Ich adaptacyjny charakter jest koniecznością, ponieważ idee te są dziełem Allaha i jako takie pozostawiają szerokie pole ludzkiego umysłu i ludzkiego osądu.

Fragment książki „Spojrzenie w islam”, Hammudach Abdalati