Prawa niemuzułmanów w Islamie: Prawo do wolności w wierze I (Część 5/13)

Opis: Islam daje innowiercom prawo do praktykowania swojej wiary. Historyczna analiza islamskiej zasady: „nie ma przymusu w religii”.

Imam Kamil Mufti (pierwotnie przez- Dr. Saleh al-Aayed)

17.07.2006 (ostatnia modyfikacja- 04.01.2015)

Islam nie zmusza ludzi innej wiary do nawrócenia. Islam dał im całkowitą wolność do zachowania swojej wiary i nikt nie może być zmuszany do zaakceptowania Islamu. Ta wolność jest udokumentowana zarówno w Koranie jak i w Sunnie (tradycji Proroka Muhammada). Bóg zwraca się do Muhammada:

{ A gdyby zechciał twój Pan, to uwierzyliby wszyscy, którzy sa na ziemi. Czy ty potrafisz zmusić ludzi do tego, żeby stali się wierzącymi? } (10:99)

Prorok Muhammad (niech pokój i błogosławieństwa Allaha będą z nim) dawał ludziom wybór pomiędzy zaakceptowaniem Islamu a zachowaniem własnej religii. Zapraszał ich do przyjęcia Islamu tylko po zawarciu zgody z nimi, kiedy zostali już rezydentami islamskiego państwa i czuli się pewni co do swojego osobistego bezpieczeństwa i własności. To pozwoliło im doceniać bezpieczeństwo przymierza z Bogiem i Jego Prorokiem. I dokładnie z tego powodu niemuzułmańscy obywatele są określani jako dhimmi. [1]

Kiedy Posłannik Boży wysyłał dowódcę wojska lub batalionu na wojnę, nakazywał mu, by był świadomy Boga w postępowaniu oraz aby dobrze traktował także swoich muzułmańskich towarzyszy. Następnie Prorok polecał :

„Wyrusz na walkę ze względu na Boga i walcz z tymi, którzy nie wierzą w Niego. Idź na wojnę, lecz nie popadaj w skrajności, nie zachowuj się zdradliwie, nie okaleczaj poległych, nie zabijaj dzieci. Kiedy spotkasz swoich wrogów, niewiernych, zaproponuj im trzy opcje i zaakceptuj którąkolwiek z nich, na którą się zgadzają i zaprzestaj walki:

a) zaproś ich do dołączenia do Islamu. Jeśli się zgodzą, wówczas zaakceptuj to i zakończ walkę. Następnie zaproś ich do wyruszenia z ich ziem do Ziemi Imigrantów (Medyny) i poinformuj ich, że jeżeli tak zrobią, będą mieć te same przywileje i obowiązki co inni imigranci. Jeśli odmówią migracji z ich ziem, poinformuj ich, że będą mieć ten sam status, jaki maja wędrowni muzułmanie- będą podlegać Prawu Bożemu, które dotyczy wszystkich Muzułmanów, oraz że nie mają udziału w dobrach uzyskanych z podboju, chyba, że biorą udział w dżihadzie wraz z Muzułmanami.
b) jeśli odmówią, wówczas poproś ich, by zapłacili dżizję, [2] i jeśli się zgodzą, wówczas przyjmij ją od nich i zaprzestań walki.
c) jeśli odmówią wszystkiego, wówczas szukaj Bożej pomocy i walcz z nimi. ” [3]

Te wytyczne Proroka były zgodne ze słowami Boga w Koranie:

{ Nie ma przymusu w religii! Prawość wyróżniła się od nieprawości. I ten, kto odrzuca fałszywe bóstwa, a wierzy w Boga, uchwycił za najpewniejszy uchwyt, nie mający żadnego pęknięcia. Bóg jest słyszący, wszechwiedzący! }(2:256)

Edwin Calgary, amerykański uczony, napisał o tym wersecie : „ W Koranie znajduje się werset, który jest przepełniony prawdą i mądrością i jest on znany wszystkim Muzułmanom. Każdy inny także powinien go znać; to ten, który mówi, że nie ma przymusu w religii.” [4]

Werset ten został objawiony odnosząc się do niektórych mieszkańców Medyny. Kiedy żadne z dzieci pogańskich kobiet Medyny nie przeżywały okresu niemowlęcego, kobiety zaprzysięgały, że jeśli dziecko pozostanie przy życiu, wówczas uczynią je Żydem lub Chrześcijaninem. Gdy Islam dotarł do Medyny, osoby te miały dorosłe dzieci, którzy byli Żydami lub Chrześcijanami. Rodzice próbowali zmuszać ich, by przyjęli nowa religię – Islam, tak więc ten werset powstrzymał ich od czynienia tego. Werset ten i historia jego objawienia ujawniają, że zmuszanie kogokolwiek do stania się Muzułmaninem nie jest dozwolone. Nawet w przypadku, jeśli to sami rodzice chcą najlepiej dla swoich potomków, a ich dzieci stają się członkami innej religii. Koran odrzuca zmuszanie kogoś do przyjęcia Islamu. [5] Bóg głosi w Koranie:

{ I mów: „Prawda pochodzi od waszego Pana. Przeto kto chce, niech wierzy, a kto nie chce, niech nie wierzy!” My przygotowaliśmy dla niesprawiedliwych ogień, który obejmie ich jak płótna namiotu. Jeśli będą wzywać pomocy, to zostanie im udzielona w postaci wody podobnej do roztopionego metalu, który pali twarze. Jakże to nieszczęsny napój! Jakże to złe miejsce wypoczynku! }(18:29)

Islam nie tylko daje wolność religijną niemuzułmanom, jego tolerancyjne prawo dba także o zachowanie ich miejsc czci. [6]. Bóg mówi w Koranie:

{ i tym, którzy zostali wypędzeni bezprawnie ze swoich domostw, jedynie za to, iż powiedzieli: ‘’Pan nasz- to Bóg!” I jeśliby Bóg nie odepchnął ludzi, jednych przy pomocy drugich, to zostałyby zniszczone klasztory i kościoły, miejsca modlitwy i meczety, gdzie często wspomina się imię Boga. Bóg pomoże z pewnością tym, którzy Jemu pomagają. } (22:40)

Muzułmańscy kalifowie rozkazywali swoim dowódcom wojskowym, którzy wyruszali w kampanie wojskowe, aby podjęli kroki, by zagwarantować tę kwestię. Pierwszym przykładem jest rozkaz Abu Bakra do Usamy ibn Zaid:

„Rozkazuję ci robić dziesięć rzeczy: nie zabijaj kobiet, dzieci ani osób starszych; nie ścinaj drzew owocowych, nie niszcz domów, nie rań owcy czy wielbłąda z wyjątkiem, gdy muszą służyć ci jako pożywienie; nie zatapiaj i nie spalaj drzew palmowych, nie bądź zdradliwy; nie bądź tchórzliwy; i będziesz przechodził obok ludzi, którzy poświęcili siebie w do klasztornego życia, zostaw ich w spokoju, by mogli oddawać sie swoim modłom.” [7]

Drugi przykład to traktat Umara ibn al-Khattab z ludźmi Ilija z Jerozolimy:

„ To jest zabezpieczenie dane przez sługę Bożego, Umara, Przywódcę Wiernych, ludziom Ilija: jest im zagwarantowane bezpieczeństwo, im ludziom, dobytkom, kosciołom, krzyżom, i każdemu z pośród nich, bez względu na to, czy chory czy w dobrym zdrowiu, jak również każdemu w ich wspólnocie. Ich kościoły nie zostaną zajęte lub zburzone, ani nic nie będzie z nich zabrane: ani wyposażenie, ani krzyże czy pieniądze. Nie zostaną odciągnięci od swojej religii ani skrzywdzeni z powodu niej. Nie będą okupowani przez żydowskich osadników w Iliji.” [8]

W skutek tego, od epoki prawych kalifów, Żydzi i Chrześcijanie utrzymywali swoje prawa oraz żyli w wolności i bezpieczeństwie. [9]

[1] Wahba Zuhaili, „al-Islam wa Ghayr al-Muslimeen”, str. 60-61

[2] dżizja: podatek za ochronę płacony przez niemuzułmanów muzułmańskiemu przywódcy jako trybut

[3] Sahih Muslim

[4] Quailar Young, „The Near East: Society & Culture”, str. 164164

[5] Yusuf Qaradawi, „Ghayr al-Muslimeen fil-Mujtama’ al-Islami”, str. 18-19

[6] Saleh Hussain Aayed, „Huquq Ghayr al-muslimeen fi Bilad il-Islam”, str. 23-24

[7] Tabari, Tarirk al-Tabari, t. 3, str. 210

[8] Tabari, Tarirk al-Tabari, t. 3, str. 159

[9] Yusuf Qaradawi, :al-Aqaliyyat ad-Diniyya wa-Hal al-Islami”, str. 13

Tłumaczenie: Siostra Renata